Ξαναγυριστε στο Φανάρι

Στο εικαστικό project «Ξαναγυρίστε στο Φανάρι!», εννιά νέοι καλλιτέχνες ερχόμενοι σε επαφή με την τοπική ιστορία, τους ανθρώπους και την αρχιτεκτονική πολιτισμική κληρονομιά του συγκεκριμένου τόπου, αναπλάθουν την πολυδιάστατη έννοια και αξία της νοσταλγίας.

Ο κάθε καλλιτέχνης, χρησιμοποιώντας την προσωπική του εικαστική γλώσσα, σεβόμενος πρωτίστως την αρχιτεκτονική και τα απότοκα της φθοράς του χρόνου και της εγκατάλειψης, με σκοπό την αναβίωση και υπογράμμιση της έννοιας της νοσταλγίας, «μετουσιώνει» από ένα παλιό κλειστό μαγαζί σε κεντρικό δρόμο του Φαναρίου, ενεργοποιώντας τον εκάστοτε χώρο ανάλογα με την πρωτεύουσα χρήση του, φέρνοντας στην επιφάνεια πρακτικές και επαγγέλματα που έχουν ξεχαστεί, που όμως είναι μέρος της ιστορίας και της πολιτισμικής κληρονομιάς μας και που μπορούν να αποτελούν ακόμα και σήμερα έμπνευση για σύγχρονη δημιουργία.

Σκοπός του project είναι να συγκρατηθούν οι ρίζες, οι αναμνήσεις, οι εικόνες του παρελθόντος, οι ατομικές και συλλογικές μνήμες και να ειπωθούν οι ιστορίες αυτού του τόπου της περιφέρειας και των ανθρώπων του μέσω της σύγχρονης δημιουργίας και σκέψης.

Συντελεστές της έκθεσης «Ξαναγυρίστε στο Φανάρι!»:

• Συμμετέχουν: A. Επίθετη, Αντώνης Ραπάνης, Athan Dapis, Βασίλης Βάιος, Βασίλης Γαλάνης, Δημήτρης Κοντοδήμος, Σοφία Καρασαββίδου, Fenok

• Ιδέα/Επιμέλεια/Διοργάνωση: Nowstalgism

• Σύμβουλος επικοινωνίας: Βαλεντίνη Μαργαριτοπούλου

• Υποστήριξη: Δήμος Μουζακίου, Τοπική Κοινότητα Φαναρίου

Ο κάθε καλλιτέχνης για το project του:

1539°C. Στοίβες από κάγκελα, όπως ακριβώς αυτά των φυλακών, σειρές από παντζούρια, ακριβώς σαν αυτά απ’ όπου χαζεύουμε τον ανοιχτό ουρανό. Λίγο πιο μέσα, και εκεί πια ζούνε μόνο χελιδόνια. Το σίδερο λιώνει στους 1539 °C. Το σίδερο λιώνει με το τραγούδι των χελιδονιών, των φασιανών, των σπουργιτιών. Τα κάγκελα λιώνουν με τα τραγούδια που λέμε όταν πονάμε, με τα ποιήματα που γράψαμε για να κρατήσουμε για πάντα κοντά μας αυτούς που έφυγαν. – Α. Επίθετη

Ο παρών χρόνος και ο παρελθών χρόνος είναι ίσως και οι δύο παρόντες στον μέλλοντα χρόνο και ο μέλλων χρόνος να περιέχεται στον παρελθόντα χρόνο. Αν όλος ο χρόνος είναι αιωνίως παρών όλος ο χρόνος δεν μπορεί να πληρωθεί. Ό,τι θα μπορούσε να συμβεί είναι μια αφαίρεση που παραμένει μια διαρκής δυνατότητα μόνο σ’ έναν κόσμο από εικασίες. Ό,τι θα μπορούσε να συμβεί και ό,τι συνέβη δείχνουν σ’ ένα τέλος, που είναι πάντοτε παρόν. «Τέσσερα Κουαρτέτα», T.S. Eliot – Αντώνης Ραπάνης

Εικόνες νοσταλγικές, τραβηγμένες σε φιλμ που δημιουργήθηκαν έπειτα από μια ολιγοήμερη περιπλάνηση στο Φανάρι και τα τριγύρω χωριά εντός του Δήμου Μουζακίου. Εικόνες που σκοπό έχουν να ξυπνήσουν μνήμες διεγείροντας τις αισθήσεις του θεατή. – Athan Dapis

Το έργο “Not that I have ever been to the jungle II” αφορά την νοσταλγία για κάτι που δεν υπήρξε, αλλά πρόκειται περισσότερο για ένα κολλάζ από αναμνήσεις, πραγματικές και κατασκευασμένες. Ο πίνακας αποτελεί μέρος μιας σειράς που τα έργα βασίζονται σε εικόνες φτιαγμένες από AI. Η πρόθεση πίσω από τη σειρά είναι η εξερεύνηση της μνήμης και της νοσταλγίας κάτω από το πρίσμα των νέων τεχνολογιών πληροφορικής και οι ομοιότητες που αυτές έχουν με τον τρόπο που συνθέτει εικόνες η ανθρώπινη μνήμη. Σε μια εποχή τόσο ασφυκτικά γεμάτη από ερεθίσματα, αληθινές και fake πληροφορίες, αλγόριθμους που μπορούν από το μηδέν να κατασκευάσουν εικόνες, πώς επηρεάζονται η μνήμη και η νοσταλγία; – Βασίλης Γαλάνης

Αφετηρία για το project αυτό, αποτελούν τα τοπικά, παραγόμενα στο φανάρι, κεραμικά. Τα υλικά αυτά, που μαρτυρούν μέρη της ιστορίας του χωριού, έρχονται να συνομιλήσουν με μια αστική χροιά, που χαρακτηρίζει το έργο μου τα τελευταία χρόνια. Από τα τοπικά τούβλα μέχρι το τσιμέντο, βασικό δομικό υλικών των πόλεων, και από την φαναριώτικη κεραμική μέχρι την αστική κουλτούρα τα έργα έχουν σκοπό να δημιουργήσουν έναν νοητό τόπο συνάντησης. – Δημήτρης Κοντοδήμος

«Άραγε θα με νοσταλγήσεις όταν φύγω;» Αναρωτιέται η φύση και θέτει αυτό το ερώτημα στον άνθρωπο. Το τριαντάφυλλο σαν αιώνιος πρεσβευτής της παρουσιάζεται στο χώρο σε διάφορες μορφές. – Σοφία Καρασαββίδου

Ας ξαναγυρίσουμε στο Φανάρι, ενεργοποιώντας ξανά τον τόπο και τη μνήμη, γεμίζοντας τα άδεια μαγαζιά με τέχνη και ανθρώπους, εμπνεόμενοι, νοσταλγώντας το παρελθόν, τις προσωπικότητες, τις δυνατότητες, τα γεγονότα, τις ιστορίες, κρατώντας την ομορφιά ζωντανή, δίνοντας τη δυνατότητα και την αφορμή στην τοπική κοινωνία και όχι μόνο να επανασυνδεθεί με την ιστορία και τις μνήμες μιας εποχής που διαμόρφωσε την τοπική και συλλογική πολιτισμική ταυτότητα.

pixels the disappearing wall

Δώδεκα καλλιτεχνικές εκδόσεις σε έντυπη και ψηφιακή μορφή

με έργα δημιουργών από την εικαστική κοινότητα του «Το Πικάπ» στη Θεσσαλονίκη

συνθέτουν τις Ψηφίδες

σε επιμέλεια της miss dialectic

ως ανάθεση και με την υποστήριξη του Goethe-Institut Athen

Με αφετηρία τη διαδραστική εγκατάσταση «Ο τοίχος που χάνεται», μια παραγωγή του Goethe-Institut που παρουσιάστηκε σε διάφορες ευρωπαϊκές πόλεις το φθινόπωρο του 2020 (μεταξύ άλλων και στη Θεσσαλονίκη), η miss dialectic επιμελείται τις Ψηφίδες, μια καλλιτεχνική έκδοση που αναπτύσσεται τόσο ως online όσο και ως offline πρότζεκτ. Έχοντας ως στόχο να διερευνήσει τη σχέση ανάμεσα στο αστικό αποτύπωμα της Θεσσαλονίκης και στην εικαστική της κοινότητα, η miss dialectic προσκάλεσε δώδεκα καλλιτέχνες από την καλλιτεχνική κοινότητα του «Το Πικάπ» να ανοίξουν έναν δημιουργικό διάλογο με τις φράσεις που βρήκαν τη θέση τους στον «Τοίχο που χάνεται». 

H πόλη, η αρχιτεκτονική και η φύση, η οικιακότητα, ο αισθησιασμός και η τρυφερότητα, οι καθημερινές τελετουργίες και ασυνέχειες ήταν μερικές από τις θεματικές που ανέκυψαν. Έργα σε εξέλιξη, σχέδια, φωτογραφίες και κολάζ αποτελούν τη βάση για ένα συλλογικό εκδοτικό πρότζεκτ που σχεδίασαν δώδεκα γραφίστες υπό την καθοδήγηση του Post-Spectacular Office. Οι Ψηφίδες, οι οποίες συνίστανται σε δώδεκα υβριδικά βιβλία καλλιτεχνών, έχουν στόχο να αποτυπώσουν μια ορισμένη στιγμή στη δημιουργική ιστορία της Θεσσαλονίκης. Κάθε καλλιτέχνης, σαν ψηφίδα, μας επιτρέπει να δούμε ένα ψήγμα του κόσμου του, καθώς συντελεί στη σύνθεση μιας κατακερματισμένης, αλλά αυθεντικής εικόνας. 

Η Μαρία Ανδρικοπούλου χάνεται στην πόλη. Καθώς περπατά, συναντά απομεινάρια αστικών κτισμάτων και φυτών, τα οποία συλλέγει και παρουσιάζει σε ένα πεδίο χαρτογράφησης. Η περιπατητική της μεθοδολογία γίνεται μέσο ανασκαφής των διαστρωματώσεων της εμπειρίας – τις οποίες παρουσιάζει κατόπιν σε ακατέργαστη μορφή, επιτρέποντάς μας να ανασυνθέσουμε τη δική μας εικόνα της πόλης, αγνοώντας τη φθορά των υλικών, αλλά και τη διαδρομή.

Η έρευνα της Θεοδώρας Πρασσά εστιάζει στην άνιση σχέση μεταξύ των ανθρώπων και του κτιστού περιβάλλοντος. Αντλώντας έμπνευση από την μπρουταλιστική αρχιτεκτονική της πόλης, δημιουργεί αφαιρετικά κολάζ δοκιμάζοντας νέα μοτίβα, νέες κινήσεις και υφές, εξερευνώντας τελικά νέες επιφάνειες διεπαφής ανάμεσα στους θεατές και στην πόλη.

Η προσέγγιση των Loopo στην πόλη και στην (ορατή και αόρατη) εργασία ακολουθεί τα θέματα της στοργής και της τρυφερότητας σε μια θεραπευτική διαδικασία. Σώματα, φυτά, ιδιωτικές και δημόσιες μορφές ζωής συνυπάρχουν στις κοινωνίες μας, ωστόσο οι Loopo φαίνεται να υπαινίσσονται πως υπάρχει μια εναλλακτική οπτική. Τι θα συνέβαινε αν αντιμετωπίζαμε τα σπίτια μας σαν κήπους; Τι θα συνέβαινε αν αντιλαμβανόμασταν την πόλη σαν το σώμα μας; Η τρυφερότητα και η φροντίδα θα γίνονταν μια πολιτική χειρονομία αντίστασης και ακτιβισμού.

Το έργο Γίνε πέστροφα της Ηλέκτρας Μάιπα εξετάζει τη σχέση ανάμεσα στο σώμα και στο τοπίο μέσα από τη γλώσσα, συνδέοντας το συναίσθημα με το φυσικό περιβάλλον. Μέσω της μνήμης, δημιουργεί μια νέα ατμόσφαιρα, σμιλεύοντας τον χώρο, τη γεωγραφία και τον χρόνο.

Η καλλιτεχνική πρακτική του Δημοσθένη Μπογιατζή φέρνει στο προσκήνιο τις σύγχρονες μορφές τελετουργίας και τη χρήση των συμβόλων στη σημερινή κοινωνία. Καθώς αποζητά να αναπτύξει μια νέα οπτική γλώσσα, επαν-ενεργοποιεί σύμβολα που συναντά στο φολκλόρ – σε λατρευτικούς και θρησκευτικούς τόπους.

Η εικονοποιία της Μαρίας Κριαρά αποτελεί μια μορφή έρευνας πάνω στο συγγενές ή στο αυθαίρετο της σχέσης ανάμεσα στην αναπαράσταση και την αφήγηση. Η γνωριμία με το έργο της προτρέπει τους θεατές να επανεξετάσουν τα όρια της εικονογραφίας και τις προθέσεις του δημιουργού, δεσμεύοντάς τους σε μια αισθητηριακή εμπειρία που διεγείρει τη φαντασία και τις νοητικές τους λειτουργίες.

Ο Στέλιος Χατζηβασιλείου εμπνέεται από τους ανθρώπους και τις σχέσεις που συνάπτουν μεταξύ τους και με τα περιβάλλοντα στα οποία ενδημούν. Αντλώντας την έμπνευσή του από την αρχιτεκτονική, τη λογοτεχνία και την επιστημονική φαντασία, συνδυάζει κείμενο και οπτικό υλικό με την αισθητική της street art, ώστε να διηγηθεί μια ιστορία που μοιάζει προσωπική και συνάμα οικουμενική.

Το οπτικό ημερολόγιο του Γιάννη Καραβασίλη έχει θέμα τους ανθρώπους, τα ζώα και τα αστικά και αγροτικά τους περιβάλλοντα. Συλλαμβάνοντας σκηνές καταστροφής, κατασκευής και ανακατασκευής, οι εικόνες του θυμίζουν χαμένες αναμνήσεις από το παρελθόν ή το μέλλον.

Η Σοφία Καρασαββίδου εμπνέεται από τη λογοτεχνία και τον κύκλο της ζωής και της φύσης. Μέσα από το κείμενο, το κέντημα, τη ζωγραφική και το ελεύθερο σχέδιο, εκφράζει την ανάγκη της για μια προσωπική εξέταση των διανοητικών και συναισθηματικών διεργασιών του ατόμου – μια ενδοσκόπηση που παίρνει τη μορφή τελετουργίας. 

H γυναίκα ως κορίτσι, σύζυγος, μητέρα και ερωμένη είναι το κεντρικό θέμα στο έργο της Στέλλας Τσουματίδου. Οι πίνακές της, προκλητικοί όσο και ευαίσθητοι, αμφισβητούν τις πατριαρχικές νόρμες της κοινωνίας και το ανδρικό βλέμμα στο γυναικείο σώμα. Για την Τσουματίδου, η γυναίκα είναι μονάδα πολυεπίπεδης ύπαρξης, γεμάτη ενέργεια για ζωή και δημιουργικότητα.

Η πολυσύνθετη προσέγγιση της Φουστί Λαμέ στην καλλιτεχνική δημιουργία εμπλουτίζεται από τη ρευστότητα του φύλου και την queer ταυτότητα, όπως και τις κοινωνικές κατασκευές γύρω από αυτές. Το ίδιο το έργο της, που κινείται ανάμεσα στην περφόρμανς και τη δημιουργία εικόνων, είναι βαθιά επηρεασμένο από τις αναμνήσεις της παιδικής ηλικίας, που επιχειρούν με τη σειρά τους την ανατροπή των στερεοτύπων γύρω από τις αναταραχές φύλου και την αντίληψη για τον εαυτό.

Η δουλειά του Θεοφάνη Νούσκα αντιστέκεται στην κατηγοριοποίηση. Με τα ίδια του τα λόγια: «Η εικαστική μου δουλειά μπορεί να χαρακτηριστεί από ετερόκλητη ως κι ασταθής. Δεν ξέρω ή δεν θέλω να την κατατάξω κάπου ως σύνολο. Καμιά φορά τα έργα παραπλανούν το κοινό τους σαν μη εικαστικά. Αυτή ακριβώς η αμφιβολία είναι που με ικανοποιεί περισσότερο όταν βρίσκονται σε διάλογο με αυτό».

Επιμέλεια: miss dialectic (Ελεάννα Παπαθανασιάδη, Κέλυ Τσιπνή-Κολαζά, Κλέα Χαρίτου)

Καλλιτέχνες: Μαρία Ανδρικοπούλου, Γιάννης Καραβασίλης, Σοφία Καρασαββίδου, Μαρία Κριαρά, Loopo, Ηλέκτρα Μάιπα, Δημοσθένης Μπογιατζής, Θεοφάνης Νούσκας, Θεοδώρα Πρασσά, Στέλλα Τσουματίδου, Φουστί Λαμέ, Στέλιος Χατζηβασιλείου 

Σχεδιασμός εκδόσεων: Ανδρέας Αβακουμίδης, Στέργιος Γαλίκας, Εβελίνα Γαραντζιώτη, Τάσος Γκαϊντατζής, Βασίλης Γκουντινάς, Ολυμπία Κοκκορού, Βασίλης Κώτσικας, Δημήτρης Λελάκης, Αχιλλέας Πολυχρονίδης, Juan Solano, Μαρίζα Τσάκωνα, Έλλη Χρηστάκη

& Post-Spectacular Office 
Ιστοσελίδα: pixelsthedisappearingwall.com

Departing from the interactive installation “The Disappearing Wall,” organized by the Goethe-Institut and presented in different European cities in Fall 2020 (including Thessaloniki), miss dialectic curates Pixels, an art publication that unfolds both as an online and an offline project. Pixels aims to unravel the connection between Thessaloniki’s urban imprint and its visual arts community. What was initially planned as a physical exhibition at the premises of “To Pikap” bar and vinyl store, now takes the form of printed matter. We invited twelve artists from the To Pikap Community to share their work and open a dialogue with quotes that found their place in “The Disappearing Wall.”

The city, architecture and nature, domesticity, sensuality and affection, everyday rituals and ruptures, were only a few of the themes that emerged, forming the backbone of Pixels. Through this venture, a collective publication project devised by twelve graphic designers living in Thessaloniki and orchestrated by Post-Spectacular Office, we set out to explore the creative scene of the city.

Maria Andrikopoulou is getting lost in the city. While walking, she encounters urban buildings and plant remains that she collects and presents in the project mapping ground. Her peripatetic methodology becomes a means to excavate layers of experiences which she then presents in a raw form, allowing the audience to reconstruct their own imagery of the city, ignoring the wear and tear of materials, and route.

Theodora Prassa’s research draws on the unbalanced relationship between humans and the built environment. Inspired by the city’s brutalist architecture, she creates abstract digital collages, testing new patterns, movements, and textures, and eventually exploring new interfaces between the viewers and the city.

Loopo’s approach to the city and (visible and invisible) labor follows the themes of affection and tenderness in a process of healing. Bodies, plants, domestic and public forms of life coexist within our societies, yet Loopo seems to suggest an alternative take. What if we treated our homes as gardens? What if we perceived the city as our body? Tenderness and care would then become a political gesture of resistance and activism.

Ilektra Maipa’s Be a Troutinvestigates the relationship between body and landscape through language, linking emotion to the natural environment. In the realm of memory, she creates new surroundings by sculpting space, geography, and time.

Dimosthenis Bogiatzis’s practice invokes contemporary forms of ritual and the use of symbols in modern society. As he seeks to develop a new visual language, he re-activates symbols he encounters in the folklore – places of worship and religion.

Maria Kriara’s imagery constitutes a form of research into kinship or arbitrariness in the relation between representations and narratives. Upon encountering her work, the viewer is urged to question the boundaries of iconography and the maker’s intentions, engaging in a sensory experience that triggers imagination and mental functions.

Stelios Chatzivasileiou is inspired by humans and the relationships they develop with one another and with the environments they inhabit. Drawing inspiration from architecture, literature, and science fiction, he combines text and visual material with street-art aesthetics to narrate a story that feels both personal and universal.

Giannis Karavasilis’s visual diary takes as its subject people, animals, and their urban or rural surroundings. Scenes of destruction, construction, and reconstruction, his images resemble lost memories of the past or the future.

Sofia Karasavvidou is inspired by literature and the cycle of life and nature. Through text, embroidery, painting, and drawings, she expresses the need for a personal examination of one’s mental and emotional processes; an introspection that takes an almost ceremonial expression.

The woman as a girl, wife, mother, and mistress is the central subject matter of Stella Tsoumatidou’s work. Her paintings, provocative and sensitive, question society’s patriarchal norms and the male gaze on the female body. The woman, for Tsoumatidou, is a unit for collective becoming, full of energy for life and creativity.

Fousti Lamé’s interdisciplinary approach to art-making is informed by gender fluidity, queer identities, and the social constructs around them. The work itself (performance and image-making) is deeply influenced by childhood memories attempting the undoing of stereotypes around gender troubles and selfhood.

Theofanis Nouskas’s work resists categorization. In his own words, “My work can be described as varied or even unstable. I do not know or do not want to classify it somewhere as a whole. Sometimes, the works mislead the audience as non-art and it is this element of a doubt that satisfies me the most when they are found in dialogue with it.”

Pixels, here comprising twelve artists’ books, aims to mark a certain moment in the creative history of Thessaloniki. Each artist, similarly to a single pixel, allows us to experience a sample of their worlds, adding to a fragmented but authentic image.

–miss dialectic, December 2020

TO PIKAP COMMUNITY – ART IN THESSALONIKI

TO PIKAP COMMUNITY – ART IN THESSALONIKI
2018-2019
CASA BIANCA

https://www.topikap.gr/community

Τοποθεσία:

Δημοτική Πινακοθήκη Θεσσαλονίκης (Casa Bianca), Βασ. Όλγας 182 & Θεμ. Σοφούλη

Διάρκεια:

Έκθεση Α': Τρίτη 21 Ιανουαρίου έως και Τρίτη 4 Φεβρουαρίου 2020.

Έκθεση Β': Τρίτη 11 Φεβρουαρίου έως και Τρίτη 25 Φεβρουαρίου 2020.

Έκθεση Γ': Τρίτη 3 Μαρτίου έως και Τρίτη 17 Μαρτίου 2020.

Venue:

Municipal Art Gallery of Thessaloniki (Casa Bianca), Junction of 182, Vas. Olgas Street & Them. Sofouli Street

Duration:

Exhibition A': Tuesday the 21st of January until Tuesday the 4th of March 2020

Exhibition B': Tuesday the 11th of February until Tuesday the 25th of February 2020

Exhibition C': Tuesday the 3rd of March until Tuesday the 17th of March 2020

Ο πολυχώρος Το Πικάπ, σε συνεργασία με τη Δημοτική Πινακοθήκη Θεσσαλονίκης, διοργανώνει την έκθεση με τίτλο “To Pikap Community – Art In Thessaloniki - 2018-2019 - Casa Bianca” με στόχο την παρουσίαση και ανάδειξη της πιο πρόσφατης εικαστικής παραγωγής και της καλλιτεχνικής κοινότητας της πόλης.

To Pikap Community – Art In Thessaloniki. Πρόκειται για μια προσπάθεια συγκέντρωσης και παρουσίασης της καλλιτεχνικής δημιουργίας στην πόλη της Θεσσαλονίκης. Δημιουργήσαμε μια πλατφόρμα στην οποία εντάσσονται καλλιτέχνες οι οποίοι ζουν και εργάζονται στην πόλη. Ανά καταχώρηση περιλαμβάνονται πληροφορίες, δείγματα δουλειάς, εξωτερικοί σύνδεσμοι και οποιοδήποτε άλλο στοιχείο κρίνει ο εκάστοτε καλλιτέχνης επιθυμητό να γνωστοποιηθεί, ώστε να προβληθεί και να παρουσιαστεί η προσωπική του πορεία και το έργο του.

Το συγκεκριμένο εγχείρημα ξεκίνησε από μία ανάγκη. Θέλουμε να έρθουμε σε επαφή με όσο το δυνατόν μεγαλύτερο μέρος της καλλιτεχνικής δημιουργίας στη Θεσσαλονίκη. Θεωρούμε ότι το επίπεδο αυτής της δημιουργίας είναι πολύ υψηλό και επιθυμούμε την επαφή μαζί της, με σκοπό να κάνουμε τη ζωή μας πληρέστερη.

Ευελπιστούμε το εγχείρημα μας να αποδειχθεί χρήσιμο εργαλείο τόσο για τους ίδιους τους καλλιτέχνες όσο και για τον ευρύτερο καλλιτεχνικό κόσμο, προωθώντας συνεργασίες και εισάγοντας οδούς διαλόγου.

Βραχυπρόθεσμα, μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα σχεδιάζουμε δράσεις αυτής της κοινότητας έξω από τα πλαίσια της πλατφόρμας και σε συνεργασία με φορείς των ίδιων ή παραπλήσιων ενδιαφερόντων.

Δημήτρης Αγγέλης, καλλιτεχνικός διευθυντής πολυχώρου “Το Πικάπ”.

Στο πνεύμα όλων των παραπάνω, διοργανώνουμε μία σειρά εκθέσεων με τη συμμετοχή περισσότερων από 130 καλλιτεχνών, στη Δημοτική Πινακοθήκη Θεσσαλονίκης (Casa Bianca).

Επιμέλεια:

Δημήτρης Αγγέλης, Καλλιτεχνικός διευθυντής πολυχώρου “Το Πικάπ”

Θάλεια-Μαρία Αλεξάκη, Μουσειολόγος - Επιμελήτρια εκθέσεων Δημοτικής Πινακοθήκης Θεσσαλονίκης

Αλεξία Ξαφοπούλου, Εικαστικός

Σε συνεργασία: Δόμνα Γούναρη, Επιμελήτρια εκθέσεων, εκδόσεων και δράσεων

Περισσότερες πληροφορίες σύντομα.

The multi-purpose venue To Pikap, in collaboration with the Municipal Art Gallery of Thessaloniki, organizes the exhibition “To Pikap Community – Art In Thessaloniki - 2018-2019 - Casa Bianca”, with the primary aim to present and showcase the most recent visual art creation and the artistic community of the city.
To Pikap Community – Art In Thessaloniki. This is an attempt to assemble and present the visual artistic creation of the city of Thessaloniki. We created an online platform which includes visual artists who live and work in the city. Each entry consists of information, sample of works, external links and any further elements, each artist considers helpful to publicize in order to show and present hers/his personal progress and work.

This endeavour was launched because of a fundamental necessity. We want to get in touch as much as possible with the artistic creation that takes place in Thessaloniki. We consider this creation to be of a high quality and we desire to get in touch with it, in order to make our lives more complete.
We hope that our endeavour will prove itself to be a useful tool both for the artists included and for the wider artistic world as well, by promoting collaborations and introducing channels of communication.

We plan, in short, medium and long-terms, actions of this community outside the frame of the platform and in collaboration with organizations with the same or similar interests.

Dimitris Angelis, art director of the multi-purpose venue “To Pikap”.

In the spirit of the ideas above, we organize a series of exhibitions with the participation of more than 130 artists, at the Municipal Art Gallery of Thessaloniki (Casa Bianca).

Curation:

Dimitris Angelis, Art Director of the Multi-purpose Venue “To Pikap”

Thalia-Maria Alexaki, Museologist – Curator of the Municipal Art Gallery of Thessaloniki

Alexia Xafopoulou, Visual Artist

In collaboration: Domna Gounari, Art curator

More information coming soon.

"Αμφισημίες" & "Μορφές"

ΘΕΜΑ: Δύο νέες εκθέσεις στο Τελλόγλειο σε διάλογο με την «Έκκεντρη Τέχνη-

Έκφραση Ψυχής».

Σοφία Καρασαββίδου ΑΜΦΙΣΗΜΙΕΣ

Σταύρος Παπάζογλου ΜΟΡΦΕΣ

Δύο νέοι ευαίσθητοι καλλιτέχνες, απόφοιτοι της Σχολής Εικαστικών και

Εφαρμοσμένων Τεχνών του Α.Π.Θ., εκθέτουν την πρόσφατη δουλειά τους στο

Τελλόγλειο με περιεχόμενο την «’Εκφραση Ψυχής», απέναντι στους καλλιτέχνες της

«Έκκεντρης Τέχνης», δημιουργώντας μια ενδιαφέρουσα συνύπαρξη.

Κοινό σημείο αναφοράς τόσο στην έκθεση της Σοφίας Καρασαββίδου με τίτλο

«Αμφισημίες», όσο και στις «Μορφές» του Σταύρου Παπάζογλου είναι η ανθρώπινη

μορφή-πορτρέτο, το οποίο ο καθένας προσεγγίζει με τον δικό του τρόπο,

επιχειρώντας μια αμφίσημη ερμηνεία της ψυχής και του κοινωνικού γίγνεσθαι.

Η σειρά των μικρών πορτρέτων της Σοφίας Καρασαββίδου ερευνά τη σκέψη και την

ανάγκη για εσωτερική αναζήτηση, έχοντας σχεδόν τη λογική της εκκλησιαστικής

εικόνας, «σαν περιφορά επιταφίου με κατεύθυνση άγνωστη». Ζωγραφίζοντας τις

πλάτες των μορφών, η καλλιτέχνιδα αποφεύγει έντεχνα να αποδώσει το βλέμμα και

την έκφραση του προσώπου, αφήνοντας τον θεατή να «μεταφράσει» με τον δικό

του τρόπο, με τις δικές του λέξεις την ψυχική διάθεση των εικονιζόμενων σε μια

συγκεκριμένη χωροχρονική στιγμή, σε μια πορεία προς το τυχαίο και το προσωρινό.

Ο Σταύρος Παπάζογλου αναζητεί την πραγματική θέαση του εγώ, την εικόνα του

ίδιου μας του εαυτού με τις πολλαπλές ψυχικές πληγές. Με τη διαρκή επεξεργασία

της εικόνας και την παραμόρφωση επιδιώκει να  εκφράσει τον ψυχικό πόνο, την

κοινωνική μοναξιά, αλλά και την ποικιλομορφία της αλήθειας και της

πραγματικότητας. Οι χρωματικές κλίμακες και οι αλλοιώσεις της φόρμας

μετουσιώνονται σε ποικίλες συναισθηματικές εξάρσεις. Η επανάληψη της εικόνας

συνιστά αναπόσπαστο μέρος της αφήγησης που δεν δεσμεύεται από

χωροχρονικούς περιορισμούς.

Οι δύο εκθέσεις εγκαινιάζονται την Τρίτη, 15.10.2019 στις 19:00 στο Τελλόγλειο

Ίδρυμα. Διάρκεια: 15.10.2019-29.11.2019

Περισσότερες πληροφορίες εδώ

Iolas shelter

An imaginary shelter for the legendary art collector and gallerist alexander iolas

we turn our heads towards the sky to realize that our isolation is utterly exposed to supervision.

alexander iolas’ polyvalent personality is vividly transmitted in the ‘iolas shelter’ installation. the tribute temporary installation is an interactive space creating a hybrid between an archive, a boudoir, a cenotaph and a hideaway, in line with iolas’ prolific persona. the installation was conceived by architect sophia vyzoviti in collaboration with students of the department of architecture from the university of thessaly and the school of visual and applied arts from the aristotle university of thessaloniki.

known as the man who discovered andy warhol, iolas was a greek gallerist and art collector. he was an ambassador of the arts, a cosmopolitan merchant, a networker and an intellectual. conceptualizing his polyvalent personality and taking from his biography, the designers of the installation included significant characteristics and transformed them into a physical space. his sense of universality in an era before globalization, hellenic heritage as a catalyst for cosmopolitan placelessness, his contribution to the momentum of the avant-garde and his affection for painting and dancing are expressed with spatial elements.

archetypical shapes like the column, pyramid and the orb are juxtaposed with complex geometries, synthetic materials and ephemeral elements. together, they are composed into a translucent architectural body suspended from the ceiling. the lightweight structure is conceived as a garment for the visitor’s body, immersing it within the installation.

the central element, the paraboloid funnel’s golden interior represents alexander iolas’ inventive character. the funnel’s swinging metal frame is lined with emergency blankets. the skin of the funnel itself is composed of a double surface of mylar: heat-absorbing gold on one side and reflective silver on the other. the material selection is a metaphor to the recent refugee crisis that conveys multiple and contradictory meanings. wealth and glamour are juxtaposed to unsettlement, precarity and displacement

wrapped like an overcoat around the funnel, a circular cloakroom references the once luxurious – now ruined – villa iolas in athens, in whose basement a precious collection of garments was kept. four hundred nylon garment protector bags become the canvas of experimental writing, the narrators of a spectral presence. instead of clothes, there is an archive of drawings and texts, portraits, heirlooms and quotes.

occupying a nodal location in the museum’s layout, the structure incorporates architectural elements from its context. suspended in the atrium of the apergis hall, it creates a visual link between the ground floor, the first floor with exhibitions and the museum roof, where a glass pyramid skylight reminds the visitor of iolas’ birthplace in alexandria, egypt. the space serves as a focal point within the museum and shines a golden light on illustrious iolas.

iolas shelter’ was created during the parallel events of the exhibition ‘ALEXANDER IOLAS: The Legacy’ on show between 6 October 2018 and 31st March 2019 at the MOMus – Museum of Contemporary Art, Thessaloniki, Greece. The installation’s design and implementation were investigated as a participatory project in collaboration with students of the Department of Architecture / University of Thessaly and the School of Visual and Applied Arts / Aristotle University of Thessaloniki.

project info:

installation duration: ‘alexander iolas: the legacy’ on show between 6 october 2018 and 31st march 2019

location: momus – museum of contemporary art, thessaloniki, greece.

collaborations: students of the department of architecture / university of thessaly and the school of visual and applied arts / aristotle university of thessaloniki.

curator: thouli misirloglou

architect: sophia vyzoviti

design team: dimitris lazaridis, sophia karasavvidou, krystallia klonara, michaela litsardaki, alexandros papadopoulos, nikiforos papoutsopoulos, yiannis tompoulidis, kostas tsakiris and xenia zorpidou

photography: stefanos tsakiris

video: happyend

https://www.archisearch.gr/architecture/iolas-shelter-an-imaginary-shelter-for-the-legendary-art-collector-and-gallerist-alexander-iolas/

https://www.designboom.com/art/sophia-vyzoviti-alexander-iolas-shelter-installation-athens-04-26-19/