Στο εικαστικό project «Ξαναγυρίστε στο Φανάρι!», εννιά νέοι καλλιτέχνες ερχόμενοι σε επαφή με την τοπική ιστορία, τους ανθρώπους και την αρχιτεκτονική πολιτισμική κληρονομιά του συγκεκριμένου τόπου, αναπλάθουν την πολυδιάστατη έννοια και αξία της νοσταλγίας.
Ο κάθε καλλιτέχνης, χρησιμοποιώντας την προσωπική του εικαστική γλώσσα, σεβόμενος πρωτίστως την αρχιτεκτονική και τα απότοκα της φθοράς του χρόνου και της εγκατάλειψης, με σκοπό την αναβίωση και υπογράμμιση της έννοιας της νοσταλγίας, «μετουσιώνει» από ένα παλιό κλειστό μαγαζί σε κεντρικό δρόμο του Φαναρίου, ενεργοποιώντας τον εκάστοτε χώρο ανάλογα με την πρωτεύουσα χρήση του, φέρνοντας στην επιφάνεια πρακτικές και επαγγέλματα που έχουν ξεχαστεί, που όμως είναι μέρος της ιστορίας και της πολιτισμικής κληρονομιάς μας και που μπορούν να αποτελούν ακόμα και σήμερα έμπνευση για σύγχρονη δημιουργία.
Σκοπός του project είναι να συγκρατηθούν οι ρίζες, οι αναμνήσεις, οι εικόνες του παρελθόντος, οι ατομικές και συλλογικές μνήμες και να ειπωθούν οι ιστορίες αυτού του τόπου της περιφέρειας και των ανθρώπων του μέσω της σύγχρονης δημιουργίας και σκέψης.
Συντελεστές της έκθεσης «Ξαναγυρίστε στο Φανάρι!»:
Συμμετέχουν: A. Επίθετη, Αντώνης Ραπάνης, Athan Dapis, Βασίλης Βάιος, Βασίλης Γαλάνης, Δημήτρης Κοντοδήμος, Σοφία Καρασαββίδου, Fenok
Ιδέα/Επιμέλεια/Διοργάνωση: Nowstalgism
Σύμβουλος επικοινωνίας: Βαλεντίνη Μαργαριτοπούλου
Υποστήριξη: Δήμος Μουζακίου, Τοπική Κοινότητα Φαναρίου
Ο κάθε καλλιτέχνης για το project του:
1539°C. Στοίβες από κάγκελα, όπως ακριβώς αυτά των φυλακών, σειρές από παντζούρια, ακριβώς σαν αυτά απ’ όπου χαζεύουμε τον ανοιχτό ουρανό. Λίγο πιο μέσα, και εκεί πια ζούνε μόνο χελιδόνια. Το σίδερο λιώνει στους 1539 °C. Το σίδερο λιώνει με το τραγούδι των χελιδονιών, των φασιανών, των σπουργιτιών. Τα κάγκελα λιώνουν με τα τραγούδια που λέμε όταν πονάμε, με τα ποιήματα που γράψαμε για να κρατήσουμε για πάντα κοντά μας αυτούς που έφυγαν. – Α. Επίθετη
Ο παρών χρόνος και ο παρελθών χρόνος είναι ίσως και οι δύο παρόντες στον μέλλοντα χρόνο και ο μέλλων χρόνος να περιέχεται στον παρελθόντα χρόνο. Αν όλος ο χρόνος είναι αιωνίως παρών όλος ο χρόνος δεν μπορεί να πληρωθεί. Ό,τι θα μπορούσε να συμβεί είναι μια αφαίρεση που παραμένει μια διαρκής δυνατότητα μόνο σ’ έναν κόσμο από εικασίες. Ό,τι θα μπορούσε να συμβεί και ό,τι συνέβη δείχνουν σ’ ένα τέλος, που είναι πάντοτε παρόν. «Τέσσερα Κουαρτέτα», T.S. Eliot – Αντώνης Ραπάνης
Εικόνες νοσταλγικές, τραβηγμένες σε φιλμ που δημιουργήθηκαν έπειτα από μια ολιγοήμερη περιπλάνηση στο Φανάρι και τα τριγύρω χωριά εντός του Δήμου Μουζακίου. Εικόνες που σκοπό έχουν να ξυπνήσουν μνήμες διεγείροντας τις αισθήσεις του θεατή. – Athan Dapis
Το έργο “Not that I have ever been to the jungle II” αφορά την νοσταλγία για κάτι που δεν υπήρξε, αλλά πρόκειται περισσότερο για ένα κολλάζ από αναμνήσεις, πραγματικές και κατασκευασμένες. Ο πίνακας αποτελεί μέρος μιας σειράς που τα έργα βασίζονται σε εικόνες φτιαγμένες από AI. Η πρόθεση πίσω από τη σειρά είναι η εξερεύνηση της μνήμης και της νοσταλγίας κάτω από το πρίσμα των νέων τεχνολογιών πληροφορικής και οι ομοιότητες που αυτές έχουν με τον τρόπο που συνθέτει εικόνες η ανθρώπινη μνήμη. Σε μια εποχή τόσο ασφυκτικά γεμάτη από ερεθίσματα, αληθινές και fake πληροφορίες, αλγόριθμους που μπορούν από το μηδέν να κατασκευάσουν εικόνες, πώς επηρεάζονται η μνήμη και η νοσταλγία; – Βασίλης Γαλάνης
Αφετηρία για το project αυτό, αποτελούν τα τοπικά, παραγόμενα στο φανάρι, κεραμικά. Τα υλικά αυτά, που μαρτυρούν μέρη της ιστορίας του χωριού, έρχονται να συνομιλήσουν με μια αστική χροιά, που χαρακτηρίζει το έργο μου τα τελευταία χρόνια. Από τα τοπικά τούβλα μέχρι το τσιμέντο, βασικό δομικό υλικών των πόλεων, και από την φαναριώτικη κεραμική μέχρι την αστική κουλτούρα τα έργα έχουν σκοπό να δημιουργήσουν έναν νοητό τόπο συνάντησης. – Δημήτρης Κοντοδήμος
«Άραγε θα με νοσταλγήσεις όταν φύγω;» Αναρωτιέται η φύση και θέτει αυτό το ερώτημα στον άνθρωπο. Το τριαντάφυλλο σαν αιώνιος πρεσβευτής της παρουσιάζεται στο χώρο σε διάφορες μορφές. – Σοφία Καρασαββίδου
Ας ξαναγυρίσουμε στο Φανάρι, ενεργοποιώντας ξανά τον τόπο και τη μνήμη, γεμίζοντας τα άδεια μαγαζιά με τέχνη και ανθρώπους, εμπνεόμενοι, νοσταλγώντας το παρελθόν, τις προσωπικότητες, τις δυνατότητες, τα γεγονότα, τις ιστορίες, κρατώντας την ομορφιά ζωντανή, δίνοντας τη δυνατότητα και την αφορμή στην τοπική κοινωνία και όχι μόνο να επανασυνδεθεί με την ιστορία και τις μνήμες μιας εποχής που διαμόρφωσε την τοπική και συλλογική πολιτισμική ταυτότητα.
