Δώδεκα καλλιτεχνικές εκδόσεις σε έντυπη και ψηφιακή μορφή
με έργα δημιουργών από την εικαστική κοινότητα του «Το Πικάπ» στη Θεσσαλονίκη
συνθέτουν τις Ψηφίδες
σε επιμέλεια της miss dialectic
ως ανάθεση και με την υποστήριξη του Goethe-Institut Athen
Με αφετηρία τη διαδραστική εγκατάσταση «Ο τοίχος που χάνεται», μια παραγωγή του Goethe-Institut που παρουσιάστηκε σε διάφορες ευρωπαϊκές πόλεις το φθινόπωρο του 2020 (μεταξύ άλλων και στη Θεσσαλονίκη), η miss dialectic επιμελείται τις Ψηφίδες, μια καλλιτεχνική έκδοση που αναπτύσσεται τόσο ως online όσο και ως offline πρότζεκτ. Έχοντας ως στόχο να διερευνήσει τη σχέση ανάμεσα στο αστικό αποτύπωμα της Θεσσαλονίκης και στην εικαστική της κοινότητα, η miss dialectic προσκάλεσε δώδεκα καλλιτέχνες από την καλλιτεχνική κοινότητα του «Το Πικάπ» να ανοίξουν έναν δημιουργικό διάλογο με τις φράσεις που βρήκαν τη θέση τους στον «Τοίχο που χάνεται».
H πόλη, η αρχιτεκτονική και η φύση, η οικιακότητα, ο αισθησιασμός και η τρυφερότητα, οι καθημερινές τελετουργίες και ασυνέχειες ήταν μερικές από τις θεματικές που ανέκυψαν. Έργα σε εξέλιξη, σχέδια, φωτογραφίες και κολάζ αποτελούν τη βάση για ένα συλλογικό εκδοτικό πρότζεκτ που σχεδίασαν δώδεκα γραφίστες υπό την καθοδήγηση του Post-Spectacular Office. Οι Ψηφίδες, οι οποίες συνίστανται σε δώδεκα υβριδικά βιβλία καλλιτεχνών, έχουν στόχο να αποτυπώσουν μια ορισμένη στιγμή στη δημιουργική ιστορία της Θεσσαλονίκης. Κάθε καλλιτέχνης, σαν ψηφίδα, μας επιτρέπει να δούμε ένα ψήγμα του κόσμου του, καθώς συντελεί στη σύνθεση μιας κατακερματισμένης, αλλά αυθεντικής εικόνας.
Η Μαρία Ανδρικοπούλου χάνεται στην πόλη. Καθώς περπατά, συναντά απομεινάρια αστικών κτισμάτων και φυτών, τα οποία συλλέγει και παρουσιάζει σε ένα πεδίο χαρτογράφησης. Η περιπατητική της μεθοδολογία γίνεται μέσο ανασκαφής των διαστρωματώσεων της εμπειρίας – τις οποίες παρουσιάζει κατόπιν σε ακατέργαστη μορφή, επιτρέποντάς μας να ανασυνθέσουμε τη δική μας εικόνα της πόλης, αγνοώντας τη φθορά των υλικών, αλλά και τη διαδρομή.
Η έρευνα της Θεοδώρας Πρασσά εστιάζει στην άνιση σχέση μεταξύ των ανθρώπων και του κτιστού περιβάλλοντος. Αντλώντας έμπνευση από την μπρουταλιστική αρχιτεκτονική της πόλης, δημιουργεί αφαιρετικά κολάζ δοκιμάζοντας νέα μοτίβα, νέες κινήσεις και υφές, εξερευνώντας τελικά νέες επιφάνειες διεπαφής ανάμεσα στους θεατές και στην πόλη.
Η προσέγγιση των Loopo στην πόλη και στην (ορατή και αόρατη) εργασία ακολουθεί τα θέματα της στοργής και της τρυφερότητας σε μια θεραπευτική διαδικασία. Σώματα, φυτά, ιδιωτικές και δημόσιες μορφές ζωής συνυπάρχουν στις κοινωνίες μας, ωστόσο οι Loopo φαίνεται να υπαινίσσονται πως υπάρχει μια εναλλακτική οπτική. Τι θα συνέβαινε αν αντιμετωπίζαμε τα σπίτια μας σαν κήπους; Τι θα συνέβαινε αν αντιλαμβανόμασταν την πόλη σαν το σώμα μας; Η τρυφερότητα και η φροντίδα θα γίνονταν μια πολιτική χειρονομία αντίστασης και ακτιβισμού.
Το έργο Γίνε πέστροφα της Ηλέκτρας Μάιπα εξετάζει τη σχέση ανάμεσα στο σώμα και στο τοπίο μέσα από τη γλώσσα, συνδέοντας το συναίσθημα με το φυσικό περιβάλλον. Μέσω της μνήμης, δημιουργεί μια νέα ατμόσφαιρα, σμιλεύοντας τον χώρο, τη γεωγραφία και τον χρόνο.
Η καλλιτεχνική πρακτική του Δημοσθένη Μπογιατζή φέρνει στο προσκήνιο τις σύγχρονες μορφές τελετουργίας και τη χρήση των συμβόλων στη σημερινή κοινωνία. Καθώς αποζητά να αναπτύξει μια νέα οπτική γλώσσα, επαν-ενεργοποιεί σύμβολα που συναντά στο φολκλόρ – σε λατρευτικούς και θρησκευτικούς τόπους.
Η εικονοποιία της Μαρίας Κριαρά αποτελεί μια μορφή έρευνας πάνω στο συγγενές ή στο αυθαίρετο της σχέσης ανάμεσα στην αναπαράσταση και την αφήγηση. Η γνωριμία με το έργο της προτρέπει τους θεατές να επανεξετάσουν τα όρια της εικονογραφίας και τις προθέσεις του δημιουργού, δεσμεύοντάς τους σε μια αισθητηριακή εμπειρία που διεγείρει τη φαντασία και τις νοητικές τους λειτουργίες.
Ο Στέλιος Χατζηβασιλείου εμπνέεται από τους ανθρώπους και τις σχέσεις που συνάπτουν μεταξύ τους και με τα περιβάλλοντα στα οποία ενδημούν. Αντλώντας την έμπνευσή του από την αρχιτεκτονική, τη λογοτεχνία και την επιστημονική φαντασία, συνδυάζει κείμενο και οπτικό υλικό με την αισθητική της street art, ώστε να διηγηθεί μια ιστορία που μοιάζει προσωπική και συνάμα οικουμενική.
Το οπτικό ημερολόγιο του Γιάννη Καραβασίλη έχει θέμα τους ανθρώπους, τα ζώα και τα αστικά και αγροτικά τους περιβάλλοντα. Συλλαμβάνοντας σκηνές καταστροφής, κατασκευής και ανακατασκευής, οι εικόνες του θυμίζουν χαμένες αναμνήσεις από το παρελθόν ή το μέλλον.
Η Σοφία Καρασαββίδου εμπνέεται από τη λογοτεχνία και τον κύκλο της ζωής και της φύσης. Μέσα από το κείμενο, το κέντημα, τη ζωγραφική και το ελεύθερο σχέδιο, εκφράζει την ανάγκη της για μια προσωπική εξέταση των διανοητικών και συναισθηματικών διεργασιών του ατόμου – μια ενδοσκόπηση που παίρνει τη μορφή τελετουργίας.
H γυναίκα ως κορίτσι, σύζυγος, μητέρα και ερωμένη είναι το κεντρικό θέμα στο έργο της Στέλλας Τσουματίδου. Οι πίνακές της, προκλητικοί όσο και ευαίσθητοι, αμφισβητούν τις πατριαρχικές νόρμες της κοινωνίας και το ανδρικό βλέμμα στο γυναικείο σώμα. Για την Τσουματίδου, η γυναίκα είναι μονάδα πολυεπίπεδης ύπαρξης, γεμάτη ενέργεια για ζωή και δημιουργικότητα.
Η πολυσύνθετη προσέγγιση της Φουστί Λαμέ στην καλλιτεχνική δημιουργία εμπλουτίζεται από τη ρευστότητα του φύλου και την queer ταυτότητα, όπως και τις κοινωνικές κατασκευές γύρω από αυτές. Το ίδιο το έργο της, που κινείται ανάμεσα στην περφόρμανς και τη δημιουργία εικόνων, είναι βαθιά επηρεασμένο από τις αναμνήσεις της παιδικής ηλικίας, που επιχειρούν με τη σειρά τους την ανατροπή των στερεοτύπων γύρω από τις αναταραχές φύλου και την αντίληψη για τον εαυτό.
Η δουλειά του Θεοφάνη Νούσκα αντιστέκεται στην κατηγοριοποίηση. Με τα ίδια του τα λόγια: «Η εικαστική μου δουλειά μπορεί να χαρακτηριστεί από ετερόκλητη ως κι ασταθής. Δεν ξέρω ή δεν θέλω να την κατατάξω κάπου ως σύνολο. Καμιά φορά τα έργα παραπλανούν το κοινό τους σαν μη εικαστικά. Αυτή ακριβώς η αμφιβολία είναι που με ικανοποιεί περισσότερο όταν βρίσκονται σε διάλογο με αυτό».
Επιμέλεια: miss dialectic (Ελεάννα Παπαθανασιάδη, Κέλυ Τσιπνή-Κολαζά, Κλέα Χαρίτου)
Καλλιτέχνες: Μαρία Ανδρικοπούλου, Γιάννης Καραβασίλης, Σοφία Καρασαββίδου, Μαρία Κριαρά, Loopo, Ηλέκτρα Μάιπα, Δημοσθένης Μπογιατζής, Θεοφάνης Νούσκας, Θεοδώρα Πρασσά, Στέλλα Τσουματίδου, Φουστί Λαμέ, Στέλιος Χατζηβασιλείου
Σχεδιασμός εκδόσεων: Ανδρέας Αβακουμίδης, Στέργιος Γαλίκας, Εβελίνα Γαραντζιώτη, Τάσος Γκαϊντατζής, Βασίλης Γκουντινάς, Ολυμπία Κοκκορού, Βασίλης Κώτσικας, Δημήτρης Λελάκης, Αχιλλέας Πολυχρονίδης, Juan Solano, Μαρίζα Τσάκωνα, Έλλη Χρηστάκη
& Post-Spectacular Office
Ιστοσελίδα: pixelsthedisappearingwall.com
Departing from the interactive installation “The Disappearing Wall,” organized by the Goethe-Institut and presented in different European cities in Fall 2020 (including Thessaloniki), miss dialectic curates Pixels, an art publication that unfolds both as an online and an offline project. Pixels aims to unravel the connection between Thessaloniki’s urban imprint and its visual arts community. What was initially planned as a physical exhibition at the premises of “To Pikap” bar and vinyl store, now takes the form of printed matter. We invited twelve artists from the To Pikap Community to share their work and open a dialogue with quotes that found their place in “The Disappearing Wall.”
The city, architecture and nature, domesticity, sensuality and affection, everyday rituals and ruptures, were only a few of the themes that emerged, forming the backbone of Pixels. Through this venture, a collective publication project devised by twelve graphic designers living in Thessaloniki and orchestrated by Post-Spectacular Office, we set out to explore the creative scene of the city.
Maria Andrikopoulou is getting lost in the city. While walking, she encounters urban buildings and plant remains that she collects and presents in the project mapping ground. Her peripatetic methodology becomes a means to excavate layers of experiences which she then presents in a raw form, allowing the audience to reconstruct their own imagery of the city, ignoring the wear and tear of materials, and route.
Theodora Prassa’s research draws on the unbalanced relationship between humans and the built environment. Inspired by the city’s brutalist architecture, she creates abstract digital collages, testing new patterns, movements, and textures, and eventually exploring new interfaces between the viewers and the city.
Loopo’s approach to the city and (visible and invisible) labor follows the themes of affection and tenderness in a process of healing. Bodies, plants, domestic and public forms of life coexist within our societies, yet Loopo seems to suggest an alternative take. What if we treated our homes as gardens? What if we perceived the city as our body? Tenderness and care would then become a political gesture of resistance and activism.
Ilektra Maipa’s Be a Troutinvestigates the relationship between body and landscape through language, linking emotion to the natural environment. In the realm of memory, she creates new surroundings by sculpting space, geography, and time.
Dimosthenis Bogiatzis’s practice invokes contemporary forms of ritual and the use of symbols in modern society. As he seeks to develop a new visual language, he re-activates symbols he encounters in the folklore – places of worship and religion.
Maria Kriara’s imagery constitutes a form of research into kinship or arbitrariness in the relation between representations and narratives. Upon encountering her work, the viewer is urged to question the boundaries of iconography and the maker’s intentions, engaging in a sensory experience that triggers imagination and mental functions.
Stelios Chatzivasileiou is inspired by humans and the relationships they develop with one another and with the environments they inhabit. Drawing inspiration from architecture, literature, and science fiction, he combines text and visual material with street-art aesthetics to narrate a story that feels both personal and universal.
Giannis Karavasilis’s visual diary takes as its subject people, animals, and their urban or rural surroundings. Scenes of destruction, construction, and reconstruction, his images resemble lost memories of the past or the future.
Sofia Karasavvidou is inspired by literature and the cycle of life and nature. Through text, embroidery, painting, and drawings, she expresses the need for a personal examination of one’s mental and emotional processes; an introspection that takes an almost ceremonial expression.
The woman as a girl, wife, mother, and mistress is the central subject matter of Stella Tsoumatidou’s work. Her paintings, provocative and sensitive, question society’s patriarchal norms and the male gaze on the female body. The woman, for Tsoumatidou, is a unit for collective becoming, full of energy for life and creativity.
Fousti Lamé’s interdisciplinary approach to art-making is informed by gender fluidity, queer identities, and the social constructs around them. The work itself (performance and image-making) is deeply influenced by childhood memories attempting the undoing of stereotypes around gender troubles and selfhood.
Theofanis Nouskas’s work resists categorization. In his own words, “My work can be described as varied or even unstable. I do not know or do not want to classify it somewhere as a whole. Sometimes, the works mislead the audience as non-art and it is this element of a doubt that satisfies me the most when they are found in dialogue with it.”
Pixels, here comprising twelve artists’ books, aims to mark a certain moment in the creative history of Thessaloniki. Each artist, similarly to a single pixel, allows us to experience a sample of their worlds, adding to a fragmented but authentic image.
–miss dialectic, December 2020
